آغوش پدر

بابائي

با تو، باران بهاری ‏ام را پایانی نیست و بی‏ تو، پرنده‏ ای آشیان گم‏ کرده در جاده‏ های پاییزم.
تو که هستی، پنجره، با بال‏هایی گشوده از آفتاب، باغچه را مرور می‏کند. با تو، نفس‏های مادرانه، تیررس اضطراب و تشویش را مجال نمی‏دهند.
آجر به آجر، ساخته می‏شوم؛ وقتی پناه دست‏های امنت، موسیقی مهربان عشق را به ترنم می ‏آیند.
بی‏ تو، بن‏بستی می‏شوم در هزار توی رنج‏های خویش.
بی‏ تو، شکوه جهان، ویرانه‏ ای است مسکوت و بی‏ هیاهو.
می‏ستایمت که رونق کوچه‏ های سردسیر وجودم هستی؛ آن‏چنان که آفتاب، رگ‏های سپید قطب را.